Er staat één activiteit op het programma: een stevige wandeling in de bergen, de Kingfisher Trail.
Om half twaalf lopen we de deur uit, de zon schijnt volop. Al snel pikken we de wandelroute op en komen door een rietveld aan de lagune, na een paar kilometer begint dan het echte stuk in de heuvels waar de rivier doorheen loopt. De rivier komt uit in de lagune en komt uit de bergen; enkele kilometers landinwaarts ligt een waterval en daar willen we naar toe.

Onder aan de heuvels mag je betalen, gelukkig hebben we een pasje van het guest house mee gekregen, dat scheelt weer 88 Rand per persoon. Dat zijn trouwens toeristen tarieven, lokale bewoners zijn veel goedkoper uit.

Er zijn drie routes die je kunt lopen, wij beginnen met een route die een eind van de rivier afwijkt. Het blijkt een route te zijn met veel hoogteverschillen, het wordt ongelofelijk zweten. Gelukkig heeft de zon zich verscholen achter een laagje wolken.
Na enige tijd komt het spoor dat wij volgen weer bij de rivier uit en nemen het pad naar de waterval. Dat is eenvoudig te lopen, er zitten veel stukken met vlonders en trappen in terwijl het eerste pad dat wij volgden een smal paadje was met zeer laag overhangende bomen en struiken; trappen waren er niet, stammetjes en rotsblokken dienden als op- en afstapjes.

En daar was de waterval! Eigenlijk waren er twee, een kleine hoger gelegen waterval en een wat grotere die daarop aan sloot. Er tussen in zat een klein meertje waar de meesten gingen zwemmen, ik was zo stoer om met enige moeite via de rotsen naar de grotere waterval te klauteren. Het water was lekker fris en heb het lekker op mijn hoofd laten kletteren.

De terugweg ging via het eenvoudige pad, voor we wisten stonden we weer aan het begin van de tocht. We zijn blij dat we op de heenreis voor het moeilijke en zware pad gekozen hebben.

Het guest house heeft voor ons een tafel gereserveerd in restaurant Sails een stuk verderop aan het strand. We besluiten er naar toe te wandelen, de eigenaars van het guest house waarschuwen ons nog dat het nogal ver is, maar we gaan toch.
Onderweg naar het strand zien we op een groot grasveld allemaal zwarte mensen zich vermaken en aan het barbecuen (een braai in het Afrikaans), ook aan het begin bij het strand is het een drukte van jewelste. We wandelen als enige blanken door de groepen mensen heen en worden vriendelijk begroet.
Later horen we dat de zwarten twee keer per jaar hier een feest houden: eerste kerstdag en nieuwjaarsdag.

Na ruim een uur wandelen tegen de wind in op het strand zijn we er eindelijk. Het restaurant is gesloten wordt ons verteld maar als we zeggen dat we een reservering hebben mogen we naar binnen. En daar blijkt dat er geen reservering is! Kennelijk is er iets fout gegaan maar men doet niet moeilijk, we moeten 20 minuten wachten en dan mogen we aan tafel.
Halverwege de maaltijd komt iemand naar ons toe en vertelt dat de eigenaars van het guest house ons willen laten weten dat ze ons wel op willen komen halen als we dat willen, we vallen van verbazing bijna van onze stoel. Na het eten maken we er graag gebruik van, we waren sowieso al van plan een taxi te bellen, maar dit is veel makkelijker.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21156817_kNVRFF&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]

’s Ochtends raak ik aan de praat met de eigenaar van het guest house, hij is een Engelsman en geëmigreerd naar het plaatsje Montagu. Ik vertel hem dat ik me elke dag weer verbaas over de vriendelijkheid van iedereen, gister werden we vaak begroet door blanke maar ook veel zwarte mensen. Volgens de eigenaar zijn de zwarten ook echt zo vriendelijk, ze zijn redelijk blij met het leven wat ze hebben ondanks dat ze arm zijn. Wat gister waarschijnlijk wel de vrolijkheid versterkte was dat het de laatste werkdag voor de grote vakantie was, het leven gaat nu ongeveer 3 weken plat zoals tijdens de zomervakantie in Nederland. Bovendien heeft iedereen zijn geld gekregen en alvast een drankje gedronken op de start van de vakantie en natuurlijk het aanstaande kerstmis.

Rond 11 uur stappen we in de auto richting ons volgend verblijf aan de kust. Vincent heeft dit van tevoren in Nederland al geregeld omdat het kerstavond is en we geen idee hebben of alles dan vol zit danwel gesloten is.
De route loopt weer door de bergen en we genieten weer volop van de prachtige uitzichten. Het is erg stil op de weg, het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat het zaterdag 24 december is, de dag voor kerst.
Onderweg maken we nog een tussenstop voor een kopje koffie.
Bij de kust aangekomen, we zijn dik 4 uur onderweg geweest, gaat het stijl naar beneden en vinden we al snel ons guest house aan de lagune van het plaatsje Wildernis.
De eigenaars praten ons nogal bang over overvolle en gesloten restaurants rond deze tijd (daar waren we zelf ook wel een beetje bang voor), en bieden aan nog wat voor ons te regelen. ‘Doe maar’ zeggen wij en zodoende komen we in restaurant ‘The Girls’ terecht. Een prima restaurant waar we heerlijk gegeten hebben, maar vol zat het absoluut niet en er waren genoeg andere restaurants open; paniek om niks.

De eigenaars van het guest house leggen ons omstandig uit wat er allemaal te doen valt in Wildernis, hanggliden, kanoën, wandelen, en nog veel meer.
Morgen kijken we wel wat we gaan doen, maar de grootste kans maakt een wandeling naar een waterval in de bergen.

Opvallend is de gemoedelijkheid en het vertrouwen dat we elke keer weer meemaken. Drankjes bij de guest houses kun je gewoon pakken uit de koelkast, men vertrouwt erop dat je het opschrijft en later afrekent. De taxi van een paar dagen geleden was ook al zoiets: naar het restaurant toe hebben we niks betaald, dat hoefde pas aan het eind van de terugreis.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21155568_6cDmF3&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]

We hadden in Nederland een reisbureau, Zuid-Afrika Online, in de arm genomen om deze eerste nachten te regelen, en iets van een wijntour. Dat gaat vandaag gebeuren: fietsend langs wijnhuizen en proeven maar.

Ik verwachtte een voorgekookt programma dat afgewerkt moest worden tussen 10 en 2 uur vandaag, maar dat bleek niet helemaal het geval. Om 10 uur worden we opgehaald door chauffeur Joepie, een gezellig babbelende man die ons naar het startpunt van de trip brengt.
Fietsen – dat doe je het liefst bij droog weer, maar dat was ons niet gegund, het begon licht te regenen. Als de verwachtingen uit komen dan is dit de enige regendag van onze vakantie, maar ook wel de slechtste.

Bij het beginpunt ontmoeten we vier mensen uit Kaapstad die ook met de trip mee gaan. We krijgen allemaal een mountainbike en een helm, daarna kunnen we onderweg.

De eerste wijnproeverij is bij Spier, het is in een gloednieuw gebouw dat er prachtig uit ziet. We krijgen drie wijntjes om te proeven; ze zijn lekker maar halen het niet bij onze Knorhoek wijnen.
De proeverij ligt tegen een cheetah reservaat waar we nog even naar binnen gelopen zijn om deze hardlopers te bekijken. Het zijn de snelste roofdieren op aarde, ze kunnen tot 110 kilometer per uur lopen!
Helaas worden ze met uitsterven bedreigd, daarvoor is veel aandacht in dit reservaat.

Voordat we naar de volgende proeverij vertrekken vraagt de gids ons of we mee willen lunchen, ook vraagt hij hoe laat wij weer opgehaald worden. Dat is hem kennelijk allemaal niet gemeld. Als we zeggen dat we om twee uur weer opgehaald worden zegt hij dat het qua tijd wel uit komt om te gaan lunchen; wij willen wel, net als de rest van de groep. De lunch blijkt niet bij de tour inbegrepen.

Bij het laatste stukje fietsen naar het restaurant begint het echt te regenen, Vincent is zo slim geweest een regenjack mee te nemen, ik word gewoon lekker nat.
Hier wordt ook bier gebrouwen, dus hoort ook bierproeven erbij. Na het bestellen van het eten stelt onze tourguide voor om nu eerst te gaan wijnproeven, dan kan de kok ondertussen het eten klaar maken.

De proeverij blijkt twee deuren verderop te zitten, we mogen vijf wijntjes proberen. Na de vierde is kennelijk het eten klaar en moeten we weer verhuizen naar het restaurant; het regent ondertussen pijpenstelen…

Na het eten is het nog 5 minuten fietsen naar het eindpunt, het regent nog steeds en weer drijfnat komen we aan. Het is niet echt koud, dus echt erg is het niet.
Joepie komt al snel aanrijden om ons weer naar Knorhoek te brengen. We hebben ons prima vermaakt.

We besluiten in het plaatsje Stellenbosch te gaan eten. Met enige moeite wordt een taxibedrijfje gevonden dat ons wel wil brengen en halen.
Om stipt zeven uur worden we opgepikt door Johan, het is niet echt een taxi maar een klein privé vervoersbedrijfje. Het maakt ons niet uit, de prijs is van tevoren afgesproken.
In Stellenbosch lopen we, voor we gaan eten, nog even door de hoofdstraat, Dorpsstraat genaamd, en vinden eigenlijk dat we hier nog wel een middag hadden kunnen doorbrengen; het ziet er nu in de avond een beetje saai uit maar overdag zal het ongetwijfeld een gezellig stadje zijn. Er is veel, heel veel beveiliging op de weg, op ongeveer elke straathoek staat een stadswacht die ook helpt bij parkeren. Bij de ingang van een winkelcentrum vind je ook bewaking.

We eten bij de volkskombuis, een restaurant dat bekend staat om het typisch Zuid-Afrikaans eten. We nemen een samengesteld gerecht met onder andere boboti, erg lekker. Het toetje bestaat ook uit vier verschillende gerechten, onder andere koeksister – wij zouden het oliebol noemen. Het is allemaal lekker, ik vrees dat we zwaarder thuis komen dan dat we weg gegaan zijn.

Johan zou ons om tien uur weer op komen halen maar hij is niet op tijd terug van het vliegveld, hij stuurt zijn vrouw om ons naar huis te brengen.
Prima.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21155554_jjhtbS&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]

’s Ochtends om acht uur word ik wakker, ik heb blijkbaar zo’n 7 uur geslapen, dat valt niet tegen! Vincent heeft het met een paar uurtjes moeten doen. Na een redelijk ontbijt, weer met metalen bestek, landen we ongeveer een half uur voor op schema.
Zonder noemenswaardige vertraging en een stempel rijker, komen we door de douane en gaan we op naar de bagageband. Nu wordt het even spannend, op Heathrow werden we naar de balie gestuurd in verband met mogelijke problemen met de bagage. Kennelijk hadden we niet helemaal op de juiste manier via internet ingecheckt waardoor de bagage niet automatisch doorgestuurd werd naar de aansluitende vlucht. Achter de balie werden de bagage stickers overgetikt in de computer en gekoppeld aan onze tweede vlucht.
Gelukkig komen na enige tijd onze koffers op de band tevoorschijn.

Ook de huurauto ophalen gaat zonder problemen. We waren hiervoor ook al een beetje bang gepraat door twee vrouwen van wie de auto de dag voor vertrek gecanceld werd omdat de auto’s op waren…

De volgende etappe is de autorit naar Knorhoek, de wijngaard waar we twee nachten blijven. En dat is toch een behoorlijk spannende rit want de bestuurder zit rechts in de auto en je moet links op de weg rijden. Het gaat me aardig af, de meest gemaakte fout is het richting aangeven, de hendels van de ruitenwisser en richting aangeven zijn verwisseld; ondanks het mooie weer heb ik regelmatig de ruitenwissers aan gehad. Ook lastig is het schakelen met de linker hand, hoe vaak ik met rechts wel niet de deur geraakt heb…

Rond 12 uur lokale tijd (het is hier een uur later dan in Nederland) zijn we op Knorhoek, een van de vele wijnboeren hier in het gebied rond Stellenbosch. De kamer is uitstekend en in de middag maken we een wandeling langs de wijnranken.

Bij de wijnmaker mogen we 5 van zijn wijnen proeven voor 15 Rand, nog geen €1.50. We kopen na het proeven twee flessen waarna de proefglaasjes gratis blijken te zijn.
Eten doen we bij het gasthuis, er is een vast menu met kip. We raken met de kokkin aan de praat en het blijkt dat we toch aardig met elkaar kunnen communiceren. Wij praten Nederlands, zij Zuid-Afrikaans, we hoeven maar een enkele keer een woordje in het Engels te vertalen. Het eten was baai lekker (erg lekker betekent dat).

Trouwens, van het norse gedrag van het cabinepersoneel heb ik vandaag bij de andere mensen helemaal niks terug kunnen vinden, iedereen is aardig.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21155147_VkQTpq&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]

We gaan naar Kaapstad!
Elk jaar doen we een stedentrip rond kerst en/of nieuwjaar en dat is dit keer niet anders.
Afgelopen zomer zaten we op een terrasje in Barcelona en raakten aan de praat met twee mannen uit Zuid-Afrika. Zij vertelden ons dat ze altijd met de jaarwisseling naar Kaapstad gaan omdat het daar uitbundig gevierd wordt. Vincent en ik hadden het al vaker over een vakantie in Zuid-Afrika gehad, en dit was de druppel: dit jaar gaan we!

Een beetje betaalbare vlucht vinden voor deze periode valt niet mee, het is er hoog zomer in deze tijd en blijkbaar erg populair, hoe dichter bij januari hoe hoger de prijzen.
Onze heenreis gaat vandaag van Schiphol naar Heathrow met British Airways, en daar vandaan met South African Airways naar Kaapstad.

Het verloopt allemaal voorspoedig, zonder problemen met de trein naar Schiphol, zonder vertraging op weg enaar Londen, zelfs niet cirkelen boven Londen maar gelijk landen, en twee uur later (acht uur ’s avonds Engelse tijd) volgens plan zijn we onderweg naar Kaapstad.

Het cabinepersoneel komt een beetje nors over, er kan nauwelijks een glimlach af en je wordt geacht mee te werken aan hun manier van doen. Grote verrassing voor mij was echter het metalen bestek bij de maaltijd, dat is heel lang geleden dat ik dat gehad heb. Het eten was niet bijzonder, maar over de wijnen die we erbij kregen waren we zeer te spreken: een Anura Sirah en Anura Cabernet Sauvignon.

In de moderne Airbus 330 kun je een keus maken uit tientallen films, ik kies voor Cowboys & Aliens (een zes plus) en ga daarna proberen te slapen.