Leve de pijnstillers!
Voor vertrek heb ik twee pijnstillers genomen in de hoop dat de tocht van vandaag, die erg naar beneden gaat, te doen zou zijn. En dat bleek het geval te zijn.
Vincent is eerst nog even met de gids Robin en drager Bubarish een stukje naar boven gelopen in de hoop de Mount Everest te zien, maar helaas die was niet zichtbaar. Vervolgens dus de afdaling, en vijf en een half uur later waren we op onze bestemming: Green Villige House waar we ook de eerste nacht doorgebracht hebben. Onderweg ben ik redelijk verbrand zonder dat ik het door had, mogelijk door de pijnstillers. In het laatste uur tilde ik mijn voeten niet meer genoeg op zodat ik vaak bleef haken achter stenen, ook dat wijt ik aan de pijnstillers – ongemerkt ben ik over grenzen heen gegaan.

De mensen hier in de bergen zijn ontzettend aardig, kijken je vriendelijk aan en groeten je altijd terug. Het is hier een zwaar leven, om zes uur begint men te werken en dat kan tot 6 of 7 uur ’s avonds doorgaan. Her en de zie je mannen de hele dag rotsblokken bikken om ze mooi vierkant te maken om een huis mee te kunnen bouwen. De was doe je vooroverstaand in een teiltje en met een borstel, vaak mij een openbare kraan. Daar was je je haar ook. Water kook je op een houtgrestookt vuurtje. Veel eten verbouwt men zelf, het is te duur om alles in te laten vliegen via Lukla, en vervolgens te laten sjouwen. Het leuke is wel dat als je eten met groente bestelt, iemand eerst naar buiten loopt en vervolgens de groente uit de tuin haalt.

En sjouwen, sjouwen, sjouwen.

Lees verder →

Helaas, weer geen helder weer, dus geen mooie uitzichten. Sterker nog: als we na een bezoek aan het klooster van dit dorp onderweg gaan is het erg mistig, we gaan onderweg in een wolk. Onderweg hebben we ook zo nu en dan lichte regen.
Het eerste stuk is naar beneden, het gaat redelijk vlot tot op het eind mijn knieen bijna niet meer willen. Vervolgens een stuk omhoog en een stuk zonder echte hoogteverschillen tot we bij ons einddoel van vandaag aankomen: Namche Bazar, hotel Namche Inn, waar we enkele dagen geleden ook geslapen hebben. Het laatste stukje was een lange trap naar beneden, mijn knieen stonden in brand, dat belooft wat voor morgen als de grootste afdaling komt…

We eten hier 3x per dag; elk hotel heeft min of meer hetzelfde menu. Bij de een is het wat lekkerder dan de ander, maar verder weinig variatie. Overal kun je westerse snacks krijgen: mars, bounty, chips, wijn, enz. De nepalezen zelf eten/drinken het niet, het is voor de toeristen.
Bestellen en bedienen gaat op een speciale manier: de gids vraagt wat je wilt eten/drinken en schrijft dat in een ‘day book’ van de kamer waar je in zit. Vervolgens loopt hij naar de keuken en bestelt het.
Het eten en drinken wordt dan vaak gebracht door de drager; hij ruimt ook meestal weer op.
Bij vertrek rekent de eigenaar aan de hand van het ‘day book’ uit wat de kosten zijn en die betaalt de gids dan. Wellicht kunnen daardoor de gids en drager goedkoper slapen in het hotel.

Lees verder →

Vandaag gaat de tocht naar Tenboche op een hoogte van 3850 meter. Het oorspronkelijke plan was om vanuit Tenboche nog een tocht te maken naar Panboche op net iets onder de vier kilometer maar gezien onze gesteldheid en tempo dat we halen besluiten we Tenboche ons eindpunt te laten zijn. Het eerste deel van de tocht is naar beneden omdat we een rivier moeten oversteken, daarna flink omhoog naar ons hotel Tashi Delek. De tocht volbrengen we in drie uur en een kwartier, en dat viel niet tegen. Onze gids had op veel uren extra gerekend gezien ons tempo. We waren erg blij dat we er waren, de knieen beginnen het te begeven.

Helaas geen uitzicht, halverwege de weg omhoog liepen we de wolken in en dat is zo gebleven. Hopelijk is het morgenochtend helder.

Alle hotels hier in de bergen lijken op elkaar. Het zijn houten gebouwen met een typisch interieur, zitbanken langs de muren en ramen, tafels voor de zitbanken. In het midden staat vaak een kachel.
De kamers zijn super eenvoudig: 2 bedden, een spaarlamp of tl-balk, een kussen en een deken. Muren en plafonds zijn niet afgewerkt. Het slot is een eenvoudig schuifslot met hangslot. Als je geluk hebt is er een ‘gewone’ wc, als je pech hebt een gat in de vloer; altijd gezamelijk. Er is geen wc papier, soms moet je doorspoelen met een emmertje water. Douches zijn sporadisch en moet je extra voor betalen. Ook heb je soms niet eens een al dan niet gezamelijke wastafel. Soms moet je betalen voor het laden van batterijen.
Als je eten bestelt kan het best gebeuren dat de kok vervolgens naar buiten loopt om boodschappen te doen.

De kamers hebben geen verwarming, alleen in de gezamelijke ruimte. Alleen hier in hotel Tashi Delek is die kachel daadwerkelijk aan geweest.

Lees verder →

Onze gids Robin had voorgesteld om al om zes uur ’s ochtends een heuvel te beklimmen in de hoop de Mount Everest te kunnen zien. Verderop op de dag lukt dat niet vanwege de bewolking en regen die in de loop van de dag altijd komen in deze tijd van het jaar.
Vincent en ik hadden beide niet goed geslapen en we vonden het dus niet zo erg dat het om zes uur ’s ochtends grijs en mistig was. Vincent was verkouden geworden en ik begin aardig last van mijn knieen te krijgen – iets meer rust vond ik wel fijn; bovendien ben ik vaak wakker geworden waarbij ik flink moest zuchten – zuurstofgebrek dus.

Om 10 uur zijn we vertrokken voor een korte tocht naar Khumjung, gewoonlijk een tocht van 2 uur. Maar al bij de eerste stappen omhoog voel ik mijn hartslag omhoog schieten en begin ik te hijgen; dit wordt wat. Vincent heeft hetzelfde probleem, de hoogte hier (3850 meter) begint ons parten te spelen.
We zijn langs het Everest View Hotel gekomen waar je, als het weer het toe laat, zicht op veel hoge pieken kunt hebben, helaas voor ons.

Uiteindelijk kwamen we om kwart voor een in ons hotel Khumjung Hill Top View aan, drie kwartier later dan normaal (mede veroorzaakt door het ommetje via het Everest View Hotel).
Zoals elke dag hier in de bergen houden we een middagdutje, daarna onderweg naar het klooster voor een kleine rondleiding.

Onze drager leert sudoku’s maken!

Lees verder →

Dit is waarschijnlijk de zwaarste wandeldag, volgens de boekjes 7 uur wandelen en omhoog van 2800 naar 3485 meter.
En dat laatste hebben we geweten, de laatste anderhalf uur is dus flink omhoog en we hebben heel wat pauzes in moeten lassen om het te halen; desondanks waren we 2 uur ’s middags ter plekke in Namche Bazar, ruim binnen de 7 uur. De drager kwam wat later, hij dacht dat we achter hem zaten en bleef lang wachten voordat hij verder ging.

Het leven is echt nog ouderwets hier, uiteraard door de onbegaanbaarheid. Alles moet gesjouwd worden, er is hier niets wat rolt, ook geen kruiwagen. Stenen voor huizen worden uit rotsen gehakt en naar de plaats van bestemming gebracht. Stroom komt uit generatoren die op rivierwater werken, water komt uit rivieren, verwarming is een houtkachel. Alleen koken gebeurt op petroleum dat ook uiteraard per rug bezorgd wordt. Kinderen moeten soms uren lopen om op school te komen.

Het is een hele ervaring om hier te zijn.

Lees verder →