Om vijf uur stond de gids klaar; nadat we met de taxi naar het vliegveld waren gebracht was het wachten tot het vliegveld open ging. Het was de terminal voor binnenlandse vluchten, een zeer primitieve toestand. Er was een scanner voor de bagage maar desondanks werden we meerdere keren gefouilleerd en moesten de tassen open.

In het vliegtuig kunnen ongeveer 20 passagiers en het was bijna vol. Vlak voor vertrek kwam de stewardess langs met snoepjes en watjes voor de oren. De vlucht duurde ongeveer 3 kwartier; het echte spektakel was de landing op de korte baan van Lukla die ook nog eens stijl heuvel-op was. Lukla ligt op een hoogte van 2840 meter.
In lukla hebben we ontbeten en vervolgens wandelen!
Deze eerste dag is een opwarmertje, slechts 3 uur wandelen tot het het plaatsje Phakding; het is officieel een tocht van vier uur, wij hebben het in drie gedaan. Onderweg hebben we genoten van de prachtige bergomgeving; het meest opvallende is hier toch wel het compleet ontbreken van wegen. Alles gaat hier per voet, alles wat verplaatst moet worden wordt door ‘porters’ versjouwd. ’s ochtends lopen ze veelal naar het vliegveld waar goederen gebracht zijn, daarna lopen ze terug met soms wel 80 tot 120 kilo op hun rug. Het gewicht dragen ze in manden die deels met banden over de schouders gedragen worden en deels met een band over hun hoofd, onvoorstelbaar.

Onze drager heeft onze bergtassen aan elkaar gebonden en draagt ze op zijn rug met een band over zijn hoofd.

We waren al om kwart over elf in het hotel Green Village House, de rest van de dag moet je je zien te vermaken. We hebben wat geslapen, gepuzzeld, gewandeld, gelezen en onze gids en drager leren tellen in het Nederlands. Vincent kan tellen in het Nepalees.

Om 10 uur lagen we in bed.

Lees verder →

Na het ontbijt met pannenkoeken in het hotel zijn we op zoek gegaan naar een taxi die ons naar Bhaktapur zou willen brengen. Nou, dat wil iedere taxichauffeur wel; eest een vaste prijs afspreken (wij kwamen uit op 6 euro voor de rit die drie kwartier duurde) en daarna meedoen in de chaos die verkeer heet.
Bhaktapur is een oase van rust vergeleken bij Kathmandu, bijna geen verkeer in de oude binnenstad; veel oude mannetjes die spelletjes zitten te doen. Alleen moet je hier, net als in Kathmandu, continu tourguides van je af slaan, de ergsten blijven je heel lang achtervolgen en vertellen je alvast wat; daarna worden ze aggressiever (you came a long way and don’t want to spend 2 dollar?) en persoonlijk (I need the money for my study); het enige wat wij wilden is lekker op ons gemak door het stadje slenteren – en dat lukte uiteindelijk.

Na een paar uur hebben we weer een taxi genomen richting ons reisburo waar we de gids zouden ontmoeten. Deze taxichauffeur ging als een dolle door het verkeer en haalde van alles en nogwat toeterend in – tot we bij een roadblock kwamen: demonstranten die de weg afgezet hadden. Roadblocks zijn schering en inslag hier, als men wil demonstreren dan is dit een standaard middel.
Gelukkig had onze chauffeur het op tijd in de gaten en heeft hij een andere route gekozen, daarbij ook op de rechter weghelft rijdend (standaard rijdt men links) om een file voorbij te komen, en daarbij een verstopping aan de andere kant veroorzakend.

Bij het reisburo hebben we de gids gesproken, en tassen en slaapzakken meegekregen voor de trekking. Na een maaltijd bij een koreaan op naar het hotel, en spullen uitzoeken voor de trekking. De koffers met de rest van de spullen brengen we per taxi naar Monique; als we terug komen van de trekking blijven we daar slapen.
Het viel overigens niet mee om het huis van Monique te vinden, straatnamen, huisnummers en TomTom moeten hier nog hun intrede doen. Monique had ons ongeveer uitgelegd waar we moesten zijn, maar uiteindelijk zijn we gestopt en heeft de taxichauffeur Monique gebeld; daarna ging het redelijk goed.

Morgen de wekker op 4 uur…

Lees verder →

Het geld is hier niet al te ingewikkeld, 1 euro is 103 rupes, ofwel gewoon het bedrag door 100 delen. Eten en drinken is niet duur zolang je geen import spullen neemt; een kopje koffie is bijvoorbeeld 15 rupes (15 eurocent dus) en een maaltijd zit vaak ruim onder een tientje per persoon, het hoofdgerecht ligt meestal rond de drie euro vijftig. Alleen als je er wat wijn bij drinkt dan verdubbelt de prijs zomaar.
De prijs van een cocktail is afhankelijk van wat voor drank je erin wilt: lokale drank of import.

Vandaag zijn we naar het lokale reisburo Highlander geweest om te kijken of we alsnog een trip naar Tibet kunnen boeken. Dat blijkt om meerdere redenen niet mogelijk, overland lukt niet omdat door aardverschuivingen de weg onbegaanbaar is, en via de lucht gaat ook niet lukken omdat het aantal vluchten zeer beperkt is, en het aanvragen van het visum te lang duurt voor de vlucht die we dan zouden moeten hebben.
Als alternatief hebben we gekozen voor een 8-daagse trektocht aan de voet van de Mount Everest – we gaan een stukje van de route doen die leidt naar basecamp voor de beklimmers van de Mount Everest. Een drager en een gids zullen met ons meegaan, vertrek is over twee dagen. Spannnend!

Vincent had een nieuwe zonnebril nodig: tot grote hilariteit van de nepalezen liep hij, zonder dat hij het zelf in de gaten had, rond met een zonnebril met maar 1 glas.
We zijn nog even bij de Garden of Dreams geweest, een prachtige tuin net buiten de drukke buurt Thamel. Onderweg zagen we weer eens een typische Nepalese verkeersopstopping – iedereen toeteren en totaal geen beweging.

Elke dinsdag wordt een dansvoorstelling gehouden in ons hotel, dat leek ons wel wat dus wij kaartjes gekocht en ernaar toe. Het bleek een rustige avond – we waren de enige twee toeschouwers! De voorstelling werd ingekort van vijf naar drie dansen.
De baas van het dansgezelschap gaf een inleidend verhaal; fotograferen is niet toegestaan en klappen ook niet, dat verbreekt de spirituele energie. We moesten eerst even mediteren om wat spirituele energie op te doen, daarna konden de dansen beginnen.
Na de op zich leuke voorstelling hebben we wat gegeten in het restaurant van het hotel – wij waren alweer de enigen…

Lees verder →

We hadden kennelijk slaap nodig, pas rond 11 uur zijn we opgestaan.
Het eerste doel was de tempel Swayambhunath die iets buiten Kathmandu staat op een heuvel. Je moet een enorme trap op die bevolkt wordt door apen die, als je niet oplet, he plastic zakken met eetwaar erin openscheuren en er met de buit vandoor gaan. Eenmaal op de tempel heb je een prachtig uitzicht over de stad. De tempel zelf is (net als veel andere bezienswaardigheden) niet echt goed onderhouden, monumentenzorg bestaat hier nog niet.
Opvallend veschil met andere aziatische landen waar ik geweest ben is dat hier ook vrouwen monnik zijn.

Het tweede doel voor vandaag is het Durbar plein, een plein vol met zeer oude gebouwen en tempels. Ook hier is de boel niet echt goed onderhouden en worden veel gebouwen gewoon nog gebruikt als bijvoorbeeld winkel of werkplaats.
Populair zijn de dakterrassen waar je wat kunt eten of drinken, wij hebben op zo’n dakterras genoten van een Everest biertje en ondertussen een enorme bui langs de bergen zien trekken.
Kennelijk is vliegeren hier een populaire sport, kijkend richting de enorme bui zagen we vele vliegers in de lucht.

Gisteravond hadden we in Thamel, het toeristische winkelgedeelte van Kathmandu, een thais restaurant gezien. Tijdens de zoektocht regende het zo nu en dan en viel de stroom uit (dat duurde enkele uren), maar gelukkig hebben veel winkeltjes een noodaggregaat zodat we toch nog wat konden zien en uiteindelijk de thai vonden.
Wandelend zijn we naar ons hotel gegaan door de donkere straatjes; de winkels zijn dicht en straatverlichting is er nauwelijks. Na 2x vragen kwamen we uiteindelijk bij ons hotel uit.

Veel toeristen zien we niet tot nu toe, en dat zal te maken hebben met het feit dat het hier nu de regentijd is. Niet dat we er veel last van hebben, het begint pas aan het eind van de middag.

Lees verder →

Doha zelf is een enorme bouwput, er wordt ontzettend veel gebouwd. Verder is alles grijs en hangt er een vochtige deken over de stad, na de start van de vlucht richting Kathmandu zien we iets van de stad, grijs en grauw dus en een grote zandbak. Lijkt me niet iets voor een lange vakantie.
Wel grappig is om een keer arabieren in het echt in hun witte gewaden en hun theedoeken op het hoofd. Er lopen ook veel gesluierde vrouwen rond, en vrouwen in burka’s.

Bij Kathmandu moeten we eerst nog een half uur circelen omdat er een bui boven het veld hangt, daarna komen er weer twee spannende momenten: zijn de koffers wel aangekomen en worden we wel afgehaald nu we een vlucht later hebben? Op beide was het antwoord JA. Gelukkig.
De koffers was spannend omdat die op het vliegveld van Doha achtergebleven waren; de man die ons kwam afhalen konden we telefonisch niet te pakken krijgen.

De rit naar het hotel is al een belevenis, natte kapotte straten, chaos in het verkeer, en een enorm getoeter. Nauwe straatjes, veel kleurig geklede mensen op straat en op allerlei plekken ligt handelswaar. Maar ook bedelende kinderen.
Het hotel is prima, en naar mijn gevoel een van de betere naar Nepalese mormen.

’s avonds komt Monique ons per taxi ophalen om ergens wat te gaan eten. Al hobbelend en toeterend komen we in het centrum van de stad waar we traditioneel op de grond van een tradidioneel Nepalese maaltijd genoten hebben.

Lees verder →