Om 13:00 zouden we door een chauffeur worden opgehaald, dus veel tijd om nog dingen te doen hadden we niet. Bovendien was er een enorme regenbui vlak na het ontbijt, dus maar binnen blijven.

Gister was er een handgeschreven briefje op de deur geplakt met daarop het kenteken van de auto die ons naar het vliegveld zou brengen.
Ruim op tijd kwam hij ons ophalen, en na een wilde rit en een Wolga door het drukke Russische verkeer kwamen we ruim op tijd op het vliegveld aan.

Op het vliegveld weer de bekende Russische efficientie: eerst een tijd in de rij voordat je de vertrekhal binnen mag, dan een rij voor de incheckbalie, dan een rij voor de paspoortcontrole. In totaal duurde het iets meer dan een uur, en volgens sommigen moesten we daar blij mee zijn, het kan erger…

We waren netjes op tijd terug in Amterdam ondanks en iets verlaat vertrek.

Onze dank gaat uit naar de mensen van Bolsjoj Reizen, die hadden de hele vakantie van ons perfect geregeld!

De voeten werden gevoelig, dus werd het tijd voor wat avontuur. We stapten tram lijn 25 in, en kwamen aboluut niet uit waar we dachten. De staat van de metro en de rails is zeer slecht, waarschijnlijk zijn veel stukken rails niet meer in gebruik en klopten daardoor ons tramkaartje niet meer.
Op veel stukken rijden de trams heel langzaam, vooral door de slechte staat van de rails dus.

De tocht leidde door de woonbuurten van St. Petersburg; daar staan heel veel lelijke, trieste woonflats.
Het eindpunt van de tram was een treinstation en groot winkelcentrum in het zuiden van de stad. Tot onze verrassing was het een mooi, modern winkelcentrum; de prijzen van de artikelen lagen iets onder de westerse.
Grappig detail was dat je moest betalen voor je suiker in de koffie: 1 roebel ,3 eurocent. De koffie zelf was 27 roebel.

Met lijn 49 zijn we weer richting centrum gegaan, en zijn we weer op ons terrasje beland voor wat bier.
Vervolgens met de metro naar een wat noordelijker deel van de stad waar Vincent zijn hotel van een bezoek van vele jaren geleden stond.

De metrostations zijn van binnen erg mooi, veel bekleed met marmerplaten, maar toch iets minder mooi dan de stations in het centrum van Moskou.

Openbaar vervoer is trouwens erg goedkoop hier: 7 roebel voor een ritje – 20 eurocent.

De zon scheen volop, en we zijn met de trollybus via de Nevsky prospekt, een 4.5 kilometer lange straat met veel, heel veel dure winkels, naar de Hermitage (het grootste museum van St. Petersburg) gereden. Ik vond Moskou al indrukwekkend vanwege de grootse opzet (grote gebouwen,brede wegen, grote pleinen), maar St. Petersburg ovetrof dat heel duidelijk. De stad komt ook gebalanceerder over, Moskou heeft veel verschillende stijlen, St. Petersburg is harmonieuzer.

Vervolgens zijn we naar de St. Isaac kathedraal gelopen, en er bovenop geweest. Daar heb je een schitterend uitzicht over de stad, en alle kanten op. Kijk maar eens naar de foto’s! De kathedraal was door Stalin in gebruik genomen als museum voor het atheisme…

Later in de middag tijdens ons eerste biertje (de gemiddelde Rus heeft er dan al een paar achter de kiezen) begon het te regenen; we besloten toen maar naar een banja te gaan. Een banja is een badhuis, een plek waar russen naar toe gaan om eens lekker te douchen; er zit ook een sauna bij.
Wat je ziet, als je binnen komt, doet je gelijk denken aan vele, vele jaren geleden – mensen zeulen met zinken teiltjes en zeep om zich in te wassen. Er staan rijen met bankjes waar je je teiltje op zet, en waar je je kunt wassen. Zelf zeep meenemen.
Er zijn enkele douches om jezelf onder af te spoelen.

De sauna heeft ook zijn eigen rituelen – de echte saunagangers zie je met een muts op, handschoenen aan en een stel samengebonden en gedroogde berkentakjes de sauna in verdwijnen. In de sauna slaan ze zichzelf dan met die takjes om de porieen nog verder open te krijgen; wij hebben natuurlijk ook meegedaan, en onze porieen ook verder geopend met die takjes (15 roebel voor een bosje, 50 eurocent). Alleen het teiltje-gedoe hebben we maar links laten liggen.

Ik denk trouwens dat een nederlandse sauna-inspecteur ter plekke een hartaanval zou hebben gekregen…

Vandaag ietsje vroeger uit de veren, en er was warm water, heerlijk!
Het eerste doel voor vandaag was het kerkje waar we uitzicht op hadden vanuit onze hotelkamer. Die bleek midden in een verbouwing te zitten, en konden we niet in.
Overigens wordt in Moskou heel veel gerestaureerd, alles rond het centrum ziet er picobello uit, of wordt nu gerestaureerd.

Het volgende doel was de glazen brug – een nieuwe brug die nog niet op de kaarten terug te vinden is. Die brug is helemaal overdekt met glas, heel bijzonder.

Het derde doel was het Bolsjoj theater, dit mede omdat Bolsjoj Reizen voor ons de reis georganiseerd heeft. Voor we daar aan kwamen zagen we nog een immense kerk – de kathedraal van Christus de verlosser; die kerk is in drie (!) jaar gebouwd, en er is darna drie jaar gestoken in de inrichting. Het is nog een heel nieuwe kerk, gebouwd tussen 1995 en 2001!

Vervolgens terug naar het hotel om de bagage op te halen en richting trein. Kennelijk hadden we een andere metro-uitgang genomen dan gister, toen we uit de metro kwamen zagen we niet het station…
Wij reisden met lijn 160 naar St. Petersburg vanaf perron 7, de reis duurde 5 uur en 15 minuten, en was 629 km lang. Het is een trein met 14 wagons, wij zaten in een wagon 6 met 64 zitplaatsen; de wagon was helemaal vol. Iedereen heeft vaste zitplaatsen, het stoelnummer staat op het treinkaartje. Een bakje met eten en drinken lag klaar op de stoel.

Bij wandeling door de trein kwam ik onder andere een slaapwagon tegen, en een wagon dat als restaurant dienst deed. Geen idee wat je daar allemaal kunt bestellen, maar ze hadden in ieder geval bier…
Voor ons zaten een jongen en zijn moeder; de jongen had al enkele keren omgekeken naar ons, en plotseling kregen we een briefje van hem – in het Engels. Boris heette hij, 14 jaar, en wilde kennelijk zijn engels een beetje oefenen. We hebben en aantal keren briefjes uitgewisseld.

In St. Petersburg kun je duidelijk merken dat je noordelijker zit dan je gewend bent – om half een ’s nachts is het er nog niet donker, en om 4 uur ’s ochtends schemert het alweer.
We hebben wat gegeten in een japans restaurant, in ons hotel (Oktyabrskaya) nog een glaasje vodka-jus, en naar bed.

Warm water is ’s ochtends schaars blijkbaar, het werd een koude douche. En ontbijten vlak voor het einde van het ontbijt blijkt ook niet zo’n goed plan – de boel verdwijnt ongeveer onder je ogen, maar wat we kregen smaakte prima. Morgen maar wat vroeger opstaan.
Iets heel positiefs was het weer; de voorspellingen zoals die op internet te vinden waren gingen uit van regen, maar de zon scheen volop, en dat bleef ook zo.

Het eerste doel voor vandaag was het mausoleum van Lenin; na het ergens in bewaring geven van de fotocamera’s en een uur in de rij staan konden we eindelijk naar binnen. Stil staan is verboden, dus binnen 2 minuten sta je weer buiten.
Het is en indrukwekkende ervaring; je gaat van een hele lichte buitenwereld naar een stel heel donkere trappen, en komt vervolgens langs Lenin. Zijn hoofd en handen zijn zeer levensecht, de rest van zijn lichaam komt wat onnatuurlijk over.

Overigens was het nu, overdag, wel erg toeristisch…
Wat ook opviel was dat veel russen al rond het middaguur aan het bier zitten, en gewoon met grote flessen en blikken bier over straat lopen en drinken, zowel mannen als vrouwen. Niemand drinkt in het openbaar sterke drank.

Vervolgens zijn we een winkelcentrum ingedoken; daar zijn allerlei westerse artikelen te koop voor prijzen die boven de nederlandse liggen!

Met de metro zijn we naar een willekeurige halte buiten het centrum gereden. De halte bleek bij het Locomotiv stadion te liggen, een voetbalstadion dat ter ere van de spoorwegwerkers is gebouwd. Ook was er een grote overdekte markt waar veel, heel veel, leren jacks en schoenen te koop waren. En vele opdringerige verkopers. Nergens stonden prijzen op – je moet dus onderhandelen.

Met lege handen zijn we uiteindelijk vertrokken richting het treinstation waar we morgen gaan vertrekken naar St. Petersburg – dit om verrassingen te voorkomen. En dat was maar goed ook, want het duurde even voor we het juiste station gevonden hadden – er liggen drie vlak bijelkaar!

Daarna naar ‘ons’ terrasje voor wat bier. En daarna op zoek naar eten.
Er zou een Thais restaurant in de buurt van het hotel zijn, maar dat was toch nog een heel eind lopen. Eenmaal aangekomen bleek die dicht te zijn! Het was ondertussen ruim na 10 uur, en tja, waar kun je dan nog eten… Op de terugweg vonden we nog het restaurant Riviere, een restaurant met franse keuken.
Het bleek een, voor russische begrippen, zeer duur restaurant waar de prijzen in dollars waren; we hebben er heerlijk gegeten. Oh, en afrekenen ging weer in roebels…

We hebben hierdoor ontdekt dat de huisnummering wat anders gaat dan in Nederland – de nummering is per blok. Als je bij nummer 1 bent, en je moet naar 11, dan is dat een heel eind dus.