Vanavond gaan we weer richting Utrecht – eerst met de nachttrein van Barcelona naar Parijs, daarvandaan morgen met de TGV van Parijs naar Schiphol. Vanaf schiphol met een gewone trein naar Utrecht.
Op deze laatste dag in Barcelona maken we nog een wandeling door hartje centrum, hier zijn de straatjes een stuk smaller dan in de rest van de stad. Bij toeval komen we in een zijstraat van de Ramblas terecht waar nog een bouwwerk van Gaudi staat: Palau Güell. Het is een paleis dat Gaudi voor de succesvolle zakenman Eusebi Güell heeft ontworpen.
We besluiten het paleis te gaan bekijken, onze trein richting Parijs vertrekt pas vanavond om negen uur, tijd zat dus.
Eenmaal binnen lopen we wat hulpeloos rond, wat moet je nou precies bekijken? Wat is er hier zo bijzonder? Andere mensen lopen met een audioset rond, wij besluiten er ook een paar te halen; dat was een goed idee, op zo’n dertig verschillende plekken in het paleis krijg je uitleg over bijzonderheden op die plek. En het is absoluut bijzonder, het paleis bevat veel kamers waarvan de meesten een eigen doel en stijl hebben. De ene kamer heeft een heel bijzonder bewerkt plafond, de ander speciaal ontworpen pilaren, of een geniaal systeem bij het raam om de hitte buiten te houden. Gaudi heeft zich heerlijk uit kunnen leven met houtsoorten, steensoorten, kleuren, stijlen, technieken en andere zaken.
Aan het begin van de avond vertrekken we per taxi van het hotel, waar de koffers nog staan, naar het treinstation. Normaliter zouden we met openbaar vervoer gaan, maar een deel van de metrolijn die we nodig hebben is afgesloten vanwege werkzaamheden.
Rond kwart over acht komt onze trein het station binnen, en vanaf half negen kunnen we in de rij. Vincent heeft in Nederland al treinkaartjes gekocht in combinatie met 3 dagen treinreizen in Spanje. Er zit ook een reservering bij voor deze nachttrein naar Parijs, wat kan er fout gaan… Nou, het kan fout gaan. Reservering of niet – de man die de kaartjes controleert voordat je de trein binnen mag is onverbiddelijk – onze reservering in combinatie met de 3 dagen treinreizen in Spanje is wat hem betreft ongeldig. Hij stuurt ons uit de rij richting een loket voor kaartverkoop.
De man achter het loket kan er ook weinig meer van maken, de enige optie om met deze trein weg te komen is nieuwe kaartjes kopen en dat doen we dan maar. Het kost maar liefst 375 euro terwijl we dus in feite al kaartjes hebben! Bij een ander loket krijgen we nog wat stempels en papierwerk mee waarmee we in Nederland kunnen proberen de boel recht te zetten.
Nu weer snel terug naar de trein, het is bijna negen uur. Nu laat de beste man ons wel door en kunnen we naar onze wagon die bijna aan het andere eind van de trein is. En het is me toch een lange trein, de laatste wagon is vanaf het begin van de trein niet eens te zien, we halen het net. De conducteur die ons de wagon binnen laat leidt ons naar een andere dan die op het kaartje staat, we krijgen zelfs een complete wagon voor onszelf.
Al snel vertrekt de trein, wij moeten nog even bijkomen van wat ons net overkomen is: 375 euro uitgegeven voor iets waarvan wij ervan overtuigd zijn dat we het al betaald hadden. We hebben een coupé met twee stoelen; boven de deur is ruimte voor de koffers. We worden zelf niet geacht de stoelen neer te klappen en er twee bedden van te maken, dat gaat de conducteur later vanavond voor ons doen.
Eten doen we nog een keer op Spaanse tijden, rond elf uur ’s avonds gaan we richting restauratiewagen en genieten we van een prima maaltijd die door een kok een wagon verderop in een keukentje vers wordt bereid.
Als we na het eten terug komen in de coupé blijken de stoelen verdwenen en hebben we twee bedden; kijken of we kunnen slapen.
(Naschrift: na de vakantie heeft Vincent een brief geschreven naar de organisatie waar we de treinkaartjes van gekocht hadden. De kaartjes waren wel degelijk geldig, alleen had Vincent ergens een verkeerde datum ingevuld. We hebben al het bedrag teruggestort gekregen, netjes!)
