Om half drie gaat de wekker, om kwart over drie rijden we in de taxi naar het vliegveld. Gisteravond was ons verteld dat er een vaste taxiprijs was van 150 Shekels (zo’n 30 euro), maar bij aankomst was het plotseling 160 want we hadden twee koffers bij ons. Jaja, dan maar 160 en geen fooi.

Onderweg vertelde de chauffeur nog wel een en ander over de jaarwisseling. Zij vieren ook het joodse nieuwjaar zonder vuurwerk, het is vooral een religieuze gebeurtenis; er is alleen vuurwerk op Israëls bevrijdingsdag.
Hij vertelde ook dat ons nieuwjaar in Israel vooral door de jeugd gevierd wordt – de jeugd is veel minder religieus dan de oudere generatie. En dat zagen we ook in de strandtent waar wij waren – veel jeugd die zelfs arabische waterpijpen roken, en flink aan het dansen sloegen toen het nieuwe jaar begon.
Volgens mij had de chauffeur niet zoveel op met al die religie, maar hij vond het ook maar niks dat de jeugd er maar op los leeft.

En nu begint het feest der beveiliging weer. Voor je de bagage afgeeft moet het door een scanner en dat is een uiterst traag apparaat. Tijdens het wachten daarvoor komt iemand een gesprek met je houden. In Nederland was dat snel geregeld, ook toen we zeiden dat we vrienden waren en samenwoonden; dit keer ging ze na dat verhaal met onze paspoorten op stap, navragen bij iemand anders. Even later komt ze terug en is alles in orde.
Daarna in de rij voor de incheckbalie, daarna voor de scan van de handbagage, daarna de rij voor de paspoortcontrole en als laatste een check of je wel bij de douane geweest bent. Eindelijk zijn we in de vertrekhal, er hebben er zo’n anderhalf uur over gedaan.

Maar als we in het vliegtuig van de pier worden weggeduwd gebeurt er weer wat vreemds, de kist wordt weer vooruit getrokken. Het blijkt dat de wc achter lekt, dat moet eerst gerepareerd worden, het levert een vertraging van ruim een uur op – na reparatie moeten we nog langer wachten omdat het druk is boven Europa.

We zijn om 11:45 geland en 13:30 waren we weer thuis.

Het was weer een heerlijk stedentripje, maar als ik het over zou mogen doen dan zou ik naar een andere plaats in Israel gaan, en van daaruit een dagtrip naar Tel Aviv plannen omdat het niet echt een bijzondere stad is. Of je gaat voor het strand en het mooie weer, maar dan moet je niet in de winter gaan.

Nieuwjaarsdag gaat me niet in de koude kleren zitten, ik heb een ouderwetse kater. Cocktails maken kunnen ze hier niet, en wijn en champagne gaan net als het eten in mega-hoeveelheden. De combinatie blijkt voor mij dodelijk, leve de brufen.

Na een fixe regenbui gaan we de stad in op zoek naar de Bauhaus stijl – zo’n 4000 gebouwen zijn in deze stijl opgetrokken in allerlei gebieden van de stad. Helaas is het Bauhaus museum gesloten, maar bij het Bauhaus informatiecentrum vinden we nog een kaart van Tel Aviv met diverse gebouwen. Veel gebouwen raken in verval en worden niet goed onderhouden. Sinds enkele jaren worden deze gebouwen beschouwd als werelderfgoed, en worden ze hier en daar opgeknapt.

Het is wel leuk om te zien, maar ik heb er te weinig verstand van om te bepalen of het nou echt zo bijzonder is – wat mij betreft is 90% hier Bauhaus. Ik weet het – ik ben een cultuurbarbaar.

Het is ook duidelijk te merken dat het zaterdag is – de zondag voor de Joden. Alle winkels zijn dicht op cafés, restaurants en kleine levenmiddelenzaakjes na. In de horeca is het wel gezellig druk.

Vóór de volgende regenbui zijn we terug in het hotel. Vroeg eten en naar bed vanavond, de wekker gaat om 2:30 want we vliegen rond 6 uur in de ochtend…

Lees verder →

Lekker lui begin van de dag, pas om 1 uur ’s middags verlaten we het hotel voor een wandeling naar Jaffa, de oude havenstad aan de zuidkant van Tel Aviv. Het oude gedeelte doet denken aan Jeruzalem: smalle straatjes die nergens vlak zijn. Ergens hangt een enorme sinasappel met een sinasappelboom erop, de verwijzing naar de Jaffa sinasappels.

De eerste tekenen van de jaarovergang worden zichtbaar, restaurants beginnen met de aankleding. Wat ik ervan begrijp is dat ons oud/nieuw niet of nauwelijks gevierd wordt in Israel, het is geen Joods feest en dus wordt het niet uitbundig gevierd. Google vertelt ons dat de meeste restaurants iets proberen te doen, en wel in de vorm van besloten feestjes. Wij hebben niks geregeld, kijken hoe dat uit pakt.

’s Avonds wandelen we langs de kust naar het noorden; daar hebben we een paar dagen geleden leuke restaurants gezien. De zee is ruig, op een plek moet je tussen twee golven door over de weg rennen om niet nat te worden.
Bij het eerste restaurant dat we binnen stappen wordt gevraagd of we een reservering hebben. Nee. Ons wordt verteld dat het er een speciaal arrangement is en dat we mee mogen doen. 200 dollar per persoon, 13-gangen menu. We besluiten het niet te doen, ondanks dat op elke tafel een iPad staat.
Het tweede restaurant vertelt ons dat het een besloten avond is; we kunnen ons inkopen voor 20 euro per persoon en à la karte eten, of voor het speciale arrangement gaan en dan min of meer de hele avond verplicht blijven.
Ook hier bedanken we en komen we terecht bij de laatste optie in dit gebied. En die doen niet moeilijk, we kunnen gewoon bij ze eten. En zoals overal hier in Israel smaakt het heerlijk.

We sluiten het jaar af in een strandtent niet ver van ons hotel. We bestellen ruim op tijd 2 glazen champagne zodat we op het juiste moment kunnen proosten. Plotseling wordt de muziek zachter gedraaid en telt iemand van 10 naar 0; dan gaat de muziek weer hard. Dat was het, verder geen festiviteiten, geen ‘happy new year’ van ABBA ofzo.

Er is hier wireless, dus leuk om even online te gaan en mensen alvast een goed 2011 te wensen – we lopen een uur voor op Nederland.

Lees verder →

We gaan met de bus naar Jeruzalem, door vroeg op te staan halen we de bus van 10:15 en drie kwartier later staan we op het busstation van Jeruzalem. Het eerste deel van de rit is uitgesproken saai, maar zodra we de bergen in gaan wordt de omgeving mooier en mooier.

Vanuit het busstation is het nog een flinke tippel naar de oude stad. Het eerste stuk vanaf het busstation is niet aantrekkelijk, maar wat dichterbij de oude stad wordt het wat vriendelijker.
Op een gegeven moment zie je de muur verschijnen en moet je op zoek naar een van de toegangspoorten.

En dan komt de cultuurschok: eenmaal door de poort kom je in een oerwoud van smalle straatjes terecht aan beide kanten helemaal volgebouwd met winkeltjes. En er is nergens een vlak stuk te vinden, elk straatje heeft een helling.
We zijn begonnen aan de westkant in het Armeense gedeelte; het oude Jeruzalem bestaat uit vier stukken, een Armeens deel, een joods deel, een deel met moslims en een deel voor christenen. We zijn in alle vier delen geweest, vooral erg grappig om te zien dat het moslim gedeelte zo broederlijk naast de andere delen kan bestaan.

In het christelijke gedeelte staat de heilige kerk, een bijzonder bouwwerk met allerlei hoeken en nissen die allemaal een speciale betekenis hebben. Om de haverklap komt iemand voorbij om al die zaken te bewieroken. Het is een mengelmoes van allerlei stijlen.

Een ander deel dat je niet mag missen is de klaagmuur in het joodse gedeelte. Ik verwachtte een enorme lange muur maar dat valt tegen, het zal rond de 50 meter zijn. De meesten die bij de muur staan zijn de orthodoxe joden met hun zwarte kleding, hoed, lange baarden en pijpekrulletjes bij de oren. Het blijft een vreemd gezicht.

Het moslim heiligdom is alleen zondagochtend voor bezoekers geopend, verder alleen voor moslims. Om een of andere reden dacht men dat wij geen moslims waren.

We zijn aan de noordkant de oude stad uitgelopen en buiten de muren om naar Oost Jeruzalem gelopen. Daar zijn we de olijfberg opgeklommen en hebben we genoten van het uitzicht over de oude stad. Het zonnetje kwam er zowaar bij!

Toen tijdens de schemer nog een keer vanuit het zuiden de oude stad ingegaan. In de toren van David in het westelijke gedeelte bleek nog een licht- en geluidshow vertoond te worden en dat was erg leuk. Ik verwachtte een traditionele lichtshow waarbij met mooie kleuren een lichtspel getoond zou worden maar nee, dat was het niet.
De toren van David is een soort kasteel met een enorm openlucht gebied. We werden op stoeltjes gezet met uitzicht op grote stukken muur, torentjes, trappen en dergelijke. Vervolgens werden overal om ons heen films op de muren geprojecteerd – een fantastisch schouwspel. Thema van de film was Jeruzalem door de eeuwen heen.

Op de terugweg naar het busstation eten we nog wat in een prima restaurant, het eten is heerlijk maar de porties zijn zoals wel vaker buitensporig.

We hebben vandaag in totaal tegen de 20 kilometer gewandeld, vanavond lekker slapen.

(Klik op de links onder de routeplaatjes voor een beter overzicht).

Lees verder →

Morgen willen we met de bus naar Jerusalem, ter voorbereiding wandelen we naar het busstation om vertrektijden te onderzoeken. We vinden de plek en de bus blijkt elk kwartier te gaan; reserveren niet nodig. Er is ook een treinstation waar we even binnen willen kijken maar zodra we de bewaking zien, waarbij ook tassen gecontroleerd moeten moeten worden, haken we af.

Het plan was eigenlijk dat we nog even naar het strand zouden gaan maar de zon schijnt vandaag niet ondanks de uitstekende verwachtingen. Het wordt een lange wandeling.

Her en der in de stad vind je speciale fietspaden, en daar waar ze niet zijn mogen fietsers op het trottoir rijden. Dat is niet echt fijn, dat zijn wij Nederlanders absoluut niet gewend. Men fietst hier eigenlijk alleen maar op mountainbikes, niet op wat wij gewone fietsen vinden.
Een ander populair vervoermiddel is de elektrische step, al dan niet met een zadel. En die scheuren ook over de trottoirs.

Aan het eind van de dag komen de hardlopers tevoorschijn, vooral op de promenades voor de kust. Er zijn er maar weinig die echt goed hardlopen, de meesten hebben een totaal verkeerde stijl, het ziet er niet uit.

Israëliërs zijn echte mobiele eenheden, je hoort er niet bij als je niet loopt of zit te bellen, of als je zonder laptop op een terrasje zit. Dat laatste wordt nogal aangemoedigd door de gratis WiFi die op heel veel plekken aanwezig is. Je kunt zelfs vrijwel overal ‘public free wifi’ krijgen – alleen kan ik er niks mee, geen enkele site doet het. Misschien kunnen Israëliërs er wel wat mee.

We eten in een Frans restaurantje. Er werken twee jonge mensen die wel wat Engels spreken maar om een of andere reden komt niet over wat we willen. Ik heb al vaker gemerkt dat men ons maar moeilijk kan verstaan ondanks dat ik het idee heb dat ze wel Engels kennen – zal wel met de uitspraak te maken hebben.

Lees verder →