We hebben nog één stuk te gaan voor we in Warschau aankomen. Een mede vliegclublid had mij een klein veldje ten zuidoosten van Warschau aangeraden, ik heb gisteren het veld al gebeld en we zijn welkom.

De uitdagingen voor vandaag: tanken, onweersbuien vermijden, om Warschau heen zien te komen, en vanaf het vliegveld vervoer richting de stad zien te vinden.

Het is maar een vliegtocht van ongeveer anderhalf uur, tijd zat, dus we wandelen nog even Toruń in en beklimmen de toren van het oude Stadhuis. Dat geeft een mooi uitzicht over de stad, de mooie oude binnenstad maar ook de typische oostblok flats buiten het centrum.

De grote held van de stad: Copernicus

Rond het middaguur vertrekken we per taxi naar het vliegveld. De kist staat er nog, niet weggewaaid dus.

Aan de rand van het veld staat een tankwagen. Daar zit een automaat aan waar je je creditcard in kunt steken en voor een maximum bedrag kunt autoriseren. Je kunt dan tanken tot dat bedrag, als je minder tankt wordt minder afgeschreven. We maken een praatje met anderen die aan het tanken zijn om te leren hoe het moet.

Ik taxi de kist naar de tankauto, pas erin, en dan komen allerlei Poolse teksten op het scherm. Twee knoppen waar iets over factuur bij staat. O jee, wat is de juiste knop? Geen idee. Maar tanken dreigt te gaan lukken, de juiste prijs verschijnt op het display, we gaan de goede brandstof tanken (avgas 100LL). Ik had geautoriseerd voor 1000 Zloty, en krijg er voor 866 Zloty in, 86 liter, ongeveer 200 euro. Maar er komt geen bon uit! Shit. Hopen dat dat goed komt als we in Hilversum terug zijn.

Nog een laatste blik op het weer. Ik had een route gepland langs de zuidkant van Warschau, maar daar wordt gewaarschuwd voor onweer. Bovendien geeft de METAR (actuele weersituatie) Moderate aan, ofwel geen geweldig vliegweer (lijkt me achteraf een beetje te pessimistisch). We leggen de route om via de noordkant van Warschau.

Tijd om te gaan. De toren geeft geen antwoord, dus zelf naar de windzak kijken en bedenken welke kant op ik op wil stijgen. Tegen de wind in, dat wordt dus baan 10. Eerst de hele baan backtracken (over de hele lengte van de baan rijden omdat er geen taxibaan is) en dan de lucht in.

Ik roep Gdansk Info op, en die begint gelijk hele verhalen af te steken. Er is een militair gebied actief, daar mogen we niet in. Ik kan het gebied niet vinden op onze route, dus geen probleem. Ook vraagt hij of wij ons weer willen melden als we 30 nautical miles verwijderen zijn van Toruń. En er is wat verwarring over het veld waar we naar toe vliegen. Het is een privé veld zonder vier-letterige afkorting. Ik moet die man dus op mijn beste Poolse uitspraak duidelijk maken dat we naar Konstancin Jeziorna willen. Dat lukt gelukkig.

Na 30nm meld ik me weer. Hij zegt dat we aan het einde van zijn gebied zijn en dat we moeten overschakelen naar Olsztyn Info, frequentie 118.775. Dat gaat prima, Olsztyn wil weten welke route we van plan zijn, noord van Warschau dus, hij vindt het prima. Ik verwacht eigenlijk geen radiocontact meer tot we bij de eindbestemming zijn.

Maar dat was een misvatting.

In de buurt van Warschau komt ie op de radio. Er is een parachute gebied actief waar gesprongen wordt, en er is nog een ander gebied in de buurt waar ik niet in mag. Daar had ik de route wel omheen gepland, maar hij wil zeker weten dat het goed gaat en geeft mij radar vectors. Ofwel, hij vertelt mij precies welke kant ik op moet, richting 130° op 1500 voet voor 12nm. Dan moet ik me daar dus aan houden ook.

Na die 12 mijl vraagt hij of ik weer ‘own navigation’ wil doen. Afirm. Maar dan moet ik wel via de punten Zulu, November en Kilo. Eerst begreep ik niet wat hij wilde, own navigation en toch ook niet. En ik kon geen Z, N en K op mijn ipad vinden. Maar Vincent kon ze gelukkig wel vinden op de papieren kaart die hij altijd op schoot heeft, en altijd goed meekijkt. Na inzoomen op mijn ipad zag ik ze uiteindelijk ook verschijnen. Ondertussen was Olsztyn ongeduldig geworden want we vlogen nog steeds niet richting Zulu. Hij begon weer vectors te geven richting Zulu. Ik kon hem melden dat we Zulu gevonden hadden en dat we er nu naar toe sturen.

Het was nog een mooie route ook, we vlogen langs de rivier, en aan de andere kant van de rivier zagen we centrum Warschau liggen! Leuk!

Bij punt Kilo meld ik me weer want we zijn vlakbij Konstancin Jeziorna. We kunnen overschakelen naar 123.45, de frequentie van het veld. Uiteraard antwoordt er niemand, ik mag dus zelf een baan kiezen. Ik kies baan 12, ongeveer dezelfde richting als in Toruń.

En dan de volgende bijzonderheid: hoe kom ik bij de hangar. Het veld is een grasveld, en er loopt een spoor van de baan richting de hangars. Maar er zit een openbare weg tussen! Als ik vlakbij de weg ben rijdt er eerst nog een auto voor mijn neus langs, daarna gas en oversteken. Dan blijkt het hek richting de hangars halfopen te staan, dus ik stop midden op de weg. Dan gaat het hek bewegen, tot onze schrik sluit het hek! Gelukkig maar heel even, iemand had zeker een verkeerde knop ingedrukt, daarna gaat hij helemaal open en kan ik van de weg af…

Landen van linksboven naar rechtsonder, terugrijden, linksaf, en de weg oversteken bij de rode ovaal.

Hier oversteken

Parkeerplaats voor de komende drie nachten.

Paars is geplande route, blauw is gevlogen route. We waren dus veel dichter bij Warschau dan gepland.

Nou nog een hotel in Warschau, en vervoer er naar toe. Vincent regelt via booking.com een hotel, en via Uber een taxi. Binnen 10 minuten staat de Uber voor het veld, op de plek waar ik met de kist moest oversteken, en drie kwartier later staan we bij het hotel. De rit kostte wel bijna 15 euro.

Nu nog even de stad in om ons te registreren voor het Ingress event (het doel van deze reis), en nog wat eten in het oude gedeelte van Warschau.

Kleine impressie van het oude gedeelte van Warschau

Vandaag gaat het dan gebeuren – we gaan Polen binnen vliegen. Net als bij de eerste dag levert mij dat een gezonde portie stress op. Ik heb dan wel eens meelij met Vincent – met een stresskip op vakantie. Maar hij vindt het juist goed, een gezonde portie spanning voor toch zo’n niet alledaagse onderneming.

Gisteravond hadden we al flink gezocht naar velden, het blijkt lastig te zijn om vliegvelden te vinden waar je ook nog kunt tanken. We verlaten Strausberg dan wel met volle tanks – het is niet de bedoeling in Polen ergens op een willekeurig vliegveld te stranden.

En dan hebben we het weer nog, richting Warschau komen en regelmatig onweersbuien voor. Gaat dat roet in het eten gooien?

Het eerste veld op de planning is Bagicz, dat ligt in het noorden aan de kust. Daarna het binnenland in richting Warschau, na veel zoeken komt Torun uit de bus. Er kan getankt worden en het is in de goede richting. Bonus is dat het de geboortestad van Copernicus is.

Nou nog zeker weten dat we op de velden welkom zijn. ’s Ochtends bel ik met Bagicz, er wordt zowaar opgenomen en we zijn welkom. Dan Torun. Vreemde piepjes in de telefoon, er wordt niet opgenomen. Later nog maar eens proberen.

Ontbijten en op naar de U en S bahn voor de lange trip naar Strausberg; kwart voor negen zijn we onderweg. Vincent belt drie haltes voor het eindpunt naar het vliegveld voor de transfer en we worden aan het eind van de S bahn netjes opgewacht. We worden met de auto tot ongeveer in de hangar gebracht waar de kist op ons staat te wachten. Half elf vliegplan richting Bagicz invullen en opsturen, vertrek om 11:40 gepland.

Er gaat 149 liter in de tank, iets minder dan verwacht. Blijkbaar bij de eerste vlucht toch meer over dan gedacht? Of niet helemaal vol getankt? Maakt niet uit, we hebben ruim voldoende voor de vlucht naar Torun.

Dat wil zeggen als we daar welkom zijn. Het telefoonnummer blijft onbereikbaar. Ik ga maar wat googlen en kom allerlei telefoonnummers tegen, bijvoorbeeld een modelvliegclub, parachute club, microlight club en een hoofd vlieginstructeur. Ik bel meerdere nummers en krijg tenslotte de hoofdinstructeur aan de telefoon. Ja we zijn welkom en ja er is brandstof. Hoera!

Dan volgt het afrekenen. Dat valt reuze mee: 15 euro per nacht voor het vliegtuig, 11 euro voor de landing, 2x 3.40 voor treinkaartjes, 0 euro voor de transfer. En de benzine kost 1.79 per liter; in Hilversum is het 1.90 per liter en die prijs krijg ik van de club terug betaald. Ik win dus 149×11 cent!

Strausberg – Bagicz

Dan gaat het echt gebeuren – op naar Bagicz! Na het opstijgen is het een kwartier vliegen naar de Poolse grens, daarna nog een uur en een kwartier naar Bagicz. We hebben even contact met Bremen Info, maar die zet ons al snel over naar Gdansk Info. Dat gaat moeizaam, kennelijk zitten we wat te ver van de zender voor een goede ontvangst. Ik vertel nog wel wat mijn intenties zijn maar krijg daar niet direct antwoord op. Een kwartier later neemt Gdansk weer contact op en vraagt waar we zitten, daarna gaat het contact verder goed.

We zijn in Polen!

En we lachen.

Onderweg zijn veel militaire laagvlieggebieden (de rode langwerpige gebieden op de kaart), goed uitkijken dat je daar niet in terecht komt. Ik vraag voor de zekerheid aan Gdansk of ze active zijn – nee is het antwoord, een zorg minder.

Bagicz ligt pal aan de kust, we verheugen ons al op een bezoekje aan het strand. Zoals verwacht reageert niemand op mijn radio oproep – dus doen waar je zin in hebt en duidelijk vermelden wat je van plan bent zodat anderen dat kunnen horen en er op kunnen anticiperen.

Aan de grond rij ik de exit voorbij, de officiële taxiroute is niet meer, ik word geacht halverwege de baan door het gras te ploegen richting de provisorische havendienst. De dienstdoende man wijst ons een parkeerplek aan en we mogen 13 euro aftikken -Poolse Zloty hebben we nog niet.

We zeggen dat we naar het strand willen. Oh zegt ie, baan schuin oversteken en paadje volgen. Hij brengt ons wel even. En dan gebeurt het voor ons onvoorstelbare: hij rijdt met de auto gewoon de baan op en zet ons bij het paadje af. We lopen even later op het strand…

Het strand bij het vliegveld

Vluchtvoorbereiding

Paadje naar het vliegveld

Paadje naar het vliegveld

De baan

De havendienst

Bagicz – Torun

En dan is er de constante dreiging van onweersbuien richting Warschau. We willen naar Toruń maar gaat dat lukken? Er worden rond 4 uur buien verwacht, het is half twee als we op het strand zitten, en het is een kleine anderhalf uur vliegen naar Toruń. Zou moeten kunnen, dus maar snel de planning op het strand afmaken en terug wandelen. Zodoende hangen we rond twee uur weer in de lucht.

Onderweg zien we inderdaad wolken verschijnen. We hebben wel een uitwijkveld gekozen maat liever naar Toruń.

Hoe verder we komen hoe dreigender de luchten, we zien zelfs een bui hangen. Gelukkig gaan we er links voorbij en komen achter de bui naar rechts weer in zonneschijn terecht. Gelukkig!

Het is verder op het weer na bijna een saaie vlucht, geen rare dingen. Toruń beantwoordt de radio, helpt me bij het aanvliegen van het veld en krijgt me, ondanks zijn gebrekkige Engels, netjes geparkeerd. De kist staat buiten en met touwen binden we hem vast om te voorkomen dat hij bij een windvlaag alsnog de lucht in gaat.

De laatste is de SKC.

Er is een mooie toren aanwezig, maar het is onduidelijk bij wie je je moet melden. Ik vraag een willekeurige man die daar rond loopt en gelukkig een beetje Engels kan; hij loopt met mij een willekeurige deur binnen waar een vrouw wat administratief werk doet. Ze spreekt geen woord buitenlands maar de man is zo aardig te blijven en als tolk te dienen. Ik mag 30 euro aftikken (nog steeds geen Zloty), tanken kan morgen bij de tankwagen die verderop staat. Dat zien we morgen dan wel weer.

Beneden is een bar, dus bier!

Vincent boekt ondertussen een hotel in de stad. Hij kan maar één hotel vinden met een tweepersoonsbed – een van de duurdere van de stad, 69 euro per nacht.

We laten ons er per taxi naar het hotel brengen, gewoon pinnen want geen Zloty dus. Kan allemaal hier.

Duidelijk de stad van Copernicus

En dan zien we onze hotelkamer. Nou ja kamer… Suite! Kamer, slaapkamer en grote badkamer dus.

Toruń is echt een prachtig stadje, hieronder een lading foto’s. Het staat niet voor niets op de erfgoed lijst van Unesco.

We doen nog een poging een Ingress banner te halen maar dat valt niet mee. Bij sommige missies krijg je een vraag voorgeschoteld – in het Pools natuurlijk. En daar hoort een Pools antwoord bij. We vragen onderweg wat passanten, maar dat schiet niet echt op. Uiteindelijk maak ik screenshots van de vragen, voer de afbeelding aan Google translate op, en laat Google de tekst scannen en vertalen. Vervolgens het antwoord googlen, naar het Pools terug vertalen en het antwoord invullen. De meeste vragen lukken, voor één vraag roep ik de hulp van lokale spelers in. Na 6 van de 12 missies zijn we er helemaal klaar mee.

Dag 2 is een bijkom- en speeldag. Ofwel niet vroeg opstaan, rustig ergens in de stad ontbijten en dan aan de wandel voor Ingress en Pokemon. Uiteindelijk lopen we 18 kilometer, doen een banner bestaande uit 24 missies en eten een ijsje bij de Brandenburger Tor.

Vliegtechnisch kijken we ’s avonds op de kaart op zoek naar de volgende stop, met name een stop met brandstof – en dat valt niet mee. Daar lees je meer over in het verhaal over dag 3.

De 24 missies van de banner ‘Berlin Pride 2018’

Eeeeh??

De onvermijdelijke Brandenburger Tor

Vincent en ik spelen vrij fanatiek twee spellen: Ingress en Pokemon Go. Ingress is de voorloper van Pokemon, en één van de leuke dingen van Ingress is dat er regelmatig evenementen over de hele wereld georganiseerd worden. Dit jaar is ook een event in Warschau gepland, en wel op 28 en 29 juli. Toen we daar achter kwamen besloten we om daar naar toe te gaan en wel zelf-vliegend.

Ik ben al enige tijd geen eigenaar meer van de PH-MBW maar kan de kist nog wel huren. Dus de kist gereserveerd voor de zomervakantie – maar helaas werd het vliegtuig voortijdig doorverkocht.

Gelukkig kan ik ook vliegtuigen van vliegclub Hilversum huren, en dat dus gelijk geregeld voor deze vakantie.

Enkele jaren geleden hadden we flink pech met het weer toen we naar Engeland wilden vliegen – het weer was in Nederland te slecht om te vertrekken, daar is in deze zomer geen sprake van. Het is wel spannend in Polen, daar zijn veel onweersbuien. Als alternatief houden we Marseille achter de hand, ook daar is in hetzelfde weekeinde een Ingress event.

Het ziet er in Polen goed genoeg uit; dinsdag 24 juli gaan we inderdaad onderweg. Het event is zaterdag en zondag, dus we hebben 4 dagen de tijd om er te komen.

Verschillende plannen over de heenreis zijn de revue gepasseerd, maar uiteindelijk hebben we besloten om dinsdag naar Berlijn te vliegen, daar twee nachten te blijven, en donderdag Polen in. Op de eerste dag zijn 3 vluchten gepland, eerst naar Ganderkesee Atlas Airfield, dan Airport Kiel en vervolgens naar Flugplatz Strausberg.

Hilversum – Ganderkesee

Rond half elf arriveren we op Hilversum. Zo snel mogelijk een vliegplan indienen want dat moet je een uur voor de start van de vlucht doen. Dan hebben we nog een uur om alle bagage in de kist te laden en de tanks in de vleugels vol te gooien. We gaan met de PH-SKC, een Cessna met long range tanks, ofwel je kunt ruim vijf uur vliegen zonder bij te hoeven tanken.

Ons vervoermiddel op een zeer bruin Hilversum.

Kwart voor twaalf hangen we in de lucht. Het is vreselijk turbulent, het is erg lastig om op hoogte te blijven. Ik had in Duitsland met Bremen Info afgesproken dat ik op 2800 voet zou blijven, maar dat was bijna niet te doen. Als je even niet oplette was je zo 300 voet hoger of lager. Vincent werd er zelfs een beetje ziek van.

Kwart over één staan we dan op Ganderkesee – kunnen we een beetje bijkomen. Het is er ruim boven de dertig graden, en dat merk je pas echt als je de motor, en dus de ventilator voor op het vliegtuig, uit zet. Zweten dus.

Ganderkesee – ons vliegtuig staat wat verderop.

We eten wat op het terras van het restaurant van het veld, dat doet Vincent gelukkig goed en heeft bij de volgende vluchten geen klachten meer – ter compensatie heb ik de volgende vlucht een beetje last van mijn maag.

Ganderkesee – Kiel

Volgende stop is Kiel, een kustplaats in de noordelijke punt van Duitsland in de buurt van Denemarken. Volgens een van de kommentaren van collega-piloten die daar een keer geweest zijn heb je daar een prachtige aanvliegroute over de zee. Klinkt leuk dus gewoon doen.

Kwart over twee vertrekken we en na weer een zeer termiek-rijke vlucht komen we om half vier aan in Kiel. De approach over zee was inderdaad erg leuk.

Links midden de gele streep – dat is de landingsbaan. We vliegen eerst over de zee, dan links af richting het veld.

Het is een zeer lange baan die bovendien bol is, eerst een stukje omhoog daarna naar beneden. Na een flink eind taxiën eindelijk linksaf de baan af. We mogen vlak voor de toren parkeren omdat we niet lang blijven. Even afrekenen, wat drinken bij het restaurant en weer weg. Althans dat was de bedoeling. Afrekenen lukt wel maar het restaurant is dicht. Nou ja, gelukkig hebben we water en koekjes bij ons.

De toren van Kiel.

Volgens Skydemon gaat het veld Strausberg om 18:00 dicht, het is ruim anderhalf uur vliegen dus we willen snel weer weg. Ik bel Strausberg voor de zekerheid even op om te melden dat we komen en verwachten net voor 6 uur binnen te zijn. Blijken ze tot 8 uur open te zijn, die 18:00 in Skydemon is kennelijk UTC, dat geef je aan met een Z aan het eind maar die waren ze blijkbaar vergeten. Het veld gaat dus 18:00Z dicht. Nou ja, deste beter, geen haast meer.

Kiel – Strausberg

Om kwart over vier taxiën we naar het begin van de baan. Er landen nog een paar vliegtuigen voor ons, en ik rij na de laatste de baan op. Maar omdat de baan bol is kan niet zien of de gelande vliegtuigen de baan verlaten hebben! Gelukkig heeft de toren dat door en meldt ’takeoff at your own discretion’ – daarbij impliciet aangevend dat de baan vrij is.

Dit derde been van de dag is het gelukkig niet zo thermisch meer, de vlucht verloopt soepel en rustig, kwart over zes zijn we er. Behalve dan dat we de afgelopen vluchten meer brandstof verbruikt hebben dan verwacht. De meters staan erg laag, na het landen meet ik nog maar even hoeveel brandstof we over hebben – er was nog een klein uur over. Binnen de marges dus, maar het voelde toch niet fijn.

Ik beloof dat we gaan lachen op de volgende foto in het vliegtuig.

De kist kan hier twee nachten in de hangar staan, dat is fijn. En bij de ontvangsthal is men erg vriendelijk, we kunnen ter plekke een treinkaartje richting Berlijn krijgen, en we kunnen per shuttle bus naar het station gebracht worden. Vincent zoekt ondertussen via booking.com een hotel, en daarna laten we ons naar het station brengen. Wat een luxe allemaal – donderdag weet ik wat dat allemaal gaat kosten…

De SKC slaapt twee nachten in deze hangar.

Er is bier op het vliegveld!

In de buurt van het hotel een schnitzel naar binnen werken, wat halve liters bier wegwerken om het vochtverlies aan te vullen en daarna lekker slapen.