Om half acht worden we gewekt. Gisteravond had de conducteur ons gevraagd hoe laat we de wekker wilden hebben, hij heeft dat voor ons ingeregeld en dat werkt blijkbaar. We krijgen zelfs een ontbijtje van hem.

Ik was vannacht een keer wakker geworden, we bleken in Koblenz te staan. Het duurde lang voor we er weer vertrokken.
Tijdens ons ontbijt riep de conducteur om dat we door de politie ongeveer een half uur opgehouden waren in Koblenz, het gevolg was uiteindelijk dat we niet om half negen ’s ochtends in Utrecht waren maar om vijf voor negen.
Maakt niet uit, we gaan ons opmaken voor de oud- en nieuw viering.

Het zal ons toch niet gebeuren dat we in Wenen geweest zijn en de Donau niet gezien hebben. Dus op deze laatste dag de metro in, en naar de halte DonauInsel – dat moet toch goed komen. En inderdaad, we komen op een eilandje in de Donau terecht.

Op het eiland zijn ook wat horeca gelegenheden en een heus strandje, alleen is alles potdicht. Het verbaast me echt dat men hier niks aan activiteiten organiseert in deze vakantieperiode. We wandelen dan maar over de enorme brug terug naar de vaste wal.

Zoals wel vaker op onze vakanties, reizen we naar het eindpunt van een willekeurige metro- of tramlijn. Dit keer nemen we het eindpunt van metro lijn 1, alleen is ons dat niet ver genoeg. Vanaf het metro eindpunt vertrekt nog een tram verder de stad uit – dus die pakken we ook nog maar even mee. We komen bij een kuuroord uit: Therme Wien. Dat ziet er goed uit, maar met nog anderhalf uur voordat onze trein vertrekt lijkt dat geen goed plan. Bovendien staat er een enorme rij voor de kassa.

Op de terugweg komen we langs het nieuwe centraal station van Wenen, we nemen er een kijkje. Het is enorm groot, duidelijk bedoeld voor grote hoeveelheiden reizigers, maar er zijn nog maar enkele perrons beschikbaar; het gaat nog wel enige jaren duren voor het af is.

Het is onvermijdelijk – we moeten terug naar ons hotel om de koffers op te halen, en onze trein opzoeken naar München. We gaan in twee etappes terug naar Nederland, eerst naar München dus, daarna met de slaaptrein naar Utrecht.
In München hebben we ruim 2 uur overstaptijd, we komen half negen ’s avonds aan en onze slaaptrein vertrekt tien voor elf. In München stoppen we de koffers in een kluisje en gaan even de stad in voor een maaltijd. Het valt niet mee een fatsoenlijk restaurantje in de buurt van het station te vinden, het wordt uiteindelijk het restaurant van een Best Western hotel; weer geen culinair hoogstandje.
Het eten gaat snel, en er liggen twee caches in de buurt; die nog meer even meegepikt voor we teruggaan naar het station.

De slaaptrein vertrekt op tijd en het lukt zelfs om een flink aantal uren te slapen in onze 3-persoons cabine die we met zijn tweeen moeten delen.

Op het programma staat vandaag een museumbezoek, saunabezoek en concertbezoek.

Op verschillende plaatsen in de stad zagen we reclameborden voor een tentoonstelling over mannelijk naakt in het Leopold Museum. Dit is de poster die overal hangt:

Met de metro reizen we naar het MuseumsQuartier, een gebied met een verzameling musea. In het Leopold museum doen we eerst nog een bakje en een gebakje en vervolgens bekijken we de expositie. Het is meer bijzonder dat er zoveel mannelijk naakt bij elkaar gebracht is, dan dat het een pracht is. Ook grappig om te kijken naar al die mensen die gebiologeerd naar de schilderijen en beelden staan te kijken, waar denken ze aan?

Ook buiten het museum is het duidelijk waar de tentoonstelling over gaat:

Na het museum duiken we de sauna Kaiserbründl in. Het duurt even voor de de groene deur ontwaren tussen alle grote gebouwen om ons heen, maar dan komen we in een prachtige grote sauna terecht:

Het is er groot, je zou het absoluut niet verwachten als je buiten staat. Na drie keer rond lopen kom ik nog steeds nieuwe plekken tegen. Erg leuk en erg lekker.
Oh ja, mannelijk naakt only.

En dan het hoogtepunt van de dag: de opera Ariadne auf Naxos van Richard Strauss beluisteren en bekijken. Eerst nog even omkleden, we moeten er op ons paas-best uit zien voor zo’n concert. Dit is het zicht rondom in de zaal – bijzonder om hier te zijn.

Gelukkig had ik me een beetje ingelezen in de opera, anders begrijp je er niet zoveel van. Grappig vond ik ook dat tijdens het concert op kleine schermpjes die aan de stoelen voor je hangen de teksten getoond worden die op dat moment gezongen worden.

De opera wordt prachtig gezongen; tot de pauze is het decor een beetje karig, maar na de pauze vind ik het prachtig. Het orkest zit er soms een nootje naast, maar de zangers en zangeressen zetten een prachtige voorstelling neer.
Ondanks het inlezen en de voorbijkomende teksten ben ik er nog niet uit hoe de opera nou eigenlijk afloopt – is Ariadne nou dood of niet?
Nog meer een keer op onderzoek uit.

We dachten om een of andere reden dat de opera om half tien afgelopen zou zijn, daarna zouden we nog even ergens gaan eten. Maar volgens het programmaboekje is het om tien uur afgelopen, wat uiteindelijk meer in de buurt van half elf werd.
Gister aan de bar in het hotel legde een aardige mevrouw ons uit waar we lekker konden gaan eten, maar omdat de opera zo laat afgelopen was, was het nog maar de vraag of we dat zouden halen. Dus snel onderweg – maar geen restaurant te vinden in de buurt die zij ons had doorgegeven. Of de aanwijzingen waren niet goed, of wij zijn de verkeerde kant op gelopen.
Hoe dan ook, op een gegeven moment kwamen we in de buurt van de Mango bar uit, waar we woensdagavond even hebben gezeten. Tegenover de Mango bar is een café-restaurant, dus daar maar even naar binnen gelopen. De kok vond het goed dat we nog wat bestelden; het laatste avondmaal in Wenen wordt dus helaas geen culinair hoogstandje, maar weer een prima schnitzel.

We hadden het gister al gezien, het zou vanmorgen gaan regenen. En inderdaad, een blik achter de gordijnen laat een nat raam en een nat Wenen zien. Op het programma staat vandaag een bezoek aan het Prater en dat vraagt natuurlijk wel om droog weer; we blijven lekker tutten in het hotel tot het in het begin van de middag droog wordt.
Met de metro op naar het Prater. De wolken breken, en al snel komt de blauwe lucht tevoorschijn. Maar het bezoek aan het Prater op zich valt erg tegen, het is er doodstil en het grootste deel van de attracties is gesloten. Degenen die wel open zijn liggen er doods bij, slechts een enkele keer zien we wat bewegen.

Ik had eigenlijk wel verwacht dat men iets leuks winters van het park zou maken, maar dat is dus niet zo.

In een restaurantje nemen we koffie met een gebakje, helaas weer een zaak waar gerookt mag worden. Eén bediende doet zijn best en loopt continu heen en weer om de aanwezige mensen van eten en drinken te voorzien; de andere bediende staat vooral met zijn peuk in zijn mond bij zijn asbak en blikje redbull. We hadden koffie besteld maar er verder niks bij gezegd in de verwachting dat we zwarte koffie zouden krijgen, het werd koffie met melk.
Bij het betalen krijgen we een rekening met alleen de gebakjes erop, terwijl we wel het bedrag inclusief de koffie moeten betalen; erg vreemd allemaal – zou het geld voor de koffie in een speciaal belastingvrij potje belanden? Ik weet het niet…

We lopen nog wat rond op het stille Prater en besluiten dan in het reuzenrad te gaan. Hier staan wel wat mensen, dat geeft toch een beetje gezelligheid. Met het zonnetje erbij wordt krijgen we toch nog een prachtig uitzicht over de stad en het pretpark.

In het reuzenrad kun je, als je dat wilt, genieten van een romantisch dinertje, in sommige gondels die aan het reuzenrad hangen staan stoelen en tafeltjes met wijnglazen erop; ook zit er een kachel in. Dat gaan we deze vakantie niet doen, maar het lijkt me wel erg grappig.

Eenmaal aan de grond nemen we een flinke mok glühwein – lekker want de temperatuur buiten begint aardig te dalen.

We gaan terug richting ons hotel met tramlijn 5. De tram die ons meeneemt is lekker ouderwets en voor ons zeer herkenbaar: deze oude trams worden (tijdelijk) in Utrecht ingezet op de lijn Utrecht – Nieuwegein.

Halverwege de trip richting hotel roept Vincent ‘Op 200 meter hiervandaan ligt een cache’. Dus snel uitgestapt en op zoek. Vincent vindt hem weer; ik zie dat er op een paar honderd meter nog een ligt en jawel, die vind ik – eindelijk! Met enige moeite krijg ik door met mijn koude handen onze namen op de logrol.
In de buurt zit ook een cafeetje – tijd voor een plasje en een biertje.

Enkele jaren geleden is in Oostenrijk geprobeerd de horeca rookvrij te krijgen; dat is niet gelukt – Oostenrijkers zijn zeer verstokte rokers en waren dus tegen het verbod. Er is wel een anti-rookwet maar die is nogal halfslachtig; in openbare ruimtes mag niet worden gerookt en in grotere restaurants moet een rookvrij gedeelte zijn, tenzij je aan kan tonen dat dat bouwtechnisch niet mogelijk is.
Het gevolg is dat in alle kroegen de asbak gewoon op tafel staat en dat restaurants vaak met een glazen wand in tweeën gehakt zijn. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer, meestal ruik je in het rookvrije gedeelte toch nog wel het een en ander van wat achter de glazen wand vandaan komt. Zelfs de bar in een restaurant wordt hier en daar in tweeën gehakt, geen gezicht, niet effectief en niet praktisch.
Wat ben ik blij met het rookverbod in de horeca in Nederland, nu ontdek je weer hoe het stinkt in etablissementen waar roken toegestaan is.

’s Avonds gaan we met de metro naar de halte Herrengasse. Als we boven de grond komen blijken we in een buurt met prachtige grote gebouwen en smalle straatjes uitgekomen te zijn. In een restaurantje eten we wat; tot nu toe hebben we hier in Wenen nog niet een echt culinair hoogstandje gehad, maar het is verder wel prima te eten. Het barst hier in Wenen wel van de Italiaanse restaurants – een pizzeria op ongeveer elke straathoek, maar we hebben er nog geen gebruik van gemaakt.
Morgen nog één kans op iets bijzonders.