Als we wakker zijn en de deur uit willen voor ontbijt, wordt duidelijk waarom we zoveel last van geluid van de gang hadden: de deur stond gewoon een stukje open. Lekker handig.

Na het ontbijt in het hotel gaan we wandelen richting de oude stad; de route loopt via de Mariahilfer Strasse richting de oude stad. Aan het einde van de straat vinden we een Konditorei, een cafeetje met heerlijke koffie en taartjes, dat is genieten.

Vervolgens leggen we met tramlijn 2 een heel stuk van de ring om de oude binnenstad af; zodra we water zien stappen we uit en wandelen langs het water – naar ons idee moet dit de Donau zijn, maar het blijkt een afsplitsing van de echte grote rivier te zijn. Daar kwamen we achter toen we eens goed keken waar we gelopen hebben, zie het kaartje. Linksonder is het station waar ook ons hotel is; helemaal rechts zie je de Donau; zo ver zijn we dus nog lang niet geweest.
Volgende keer beter.

Vanaf het water lopen we de stad in en beklimmen een kerktoren. Met een winters zonnetje over de stad genieten we van het uitzicht.
Als we weer beneden staan is het rond half vier, en het begint nu al te schemeren. Wenen ligt duidelijk een stuk oostelijker dan Utrecht, vandaar dat het eerder donker wordt. We worden nog wel getrakteerd op een prachtige zonsondergang, torens die boven de laagbouw van de stad uitsteken worden prachtig verlicht.

Terwijl we ergens staan te wachten worden we aangesproken door een man die nog enkele kaartjes heeft voor een concert/ballet. Hij vertelt ons een heel verhaal, maar uiteindelijk zeggen we nee – we gaan niet op het eerste aanbod in dat we tegen komen. De muziek die gespeeld wordt is ons ook iets te populair, we hoeven geen nieuwjaarsconcert muziek hier in Wenen, liever iets anders.
We lopen naar de Wiener Staatsoper, dé plek in Wenen om een concert bij te wonen. Bij de kaartverkoop worden we weer door vele mannen belaagd die ons allerlei kaartjes willen verkopen, maar we weerstaan ze en gaan bij het officiële kantoortje naar binnen. Vanavond speelt de Notenkraker, maar daar hebben we niet zoveel zin in – en het is bovendien uitverkocht (behalve bij de mannetjes buiten de deur). Zaterdagavond wordt Ariadne auf Naxos van Richard Strauss uitgevoerd en daar zijn nog kaarten voor.

Alleen zitten we dan heel erg ver uit elkaar, niet echt geweldig. Maar zegt de man, er zijn nog een paar kaartjes retour gekomen, kaartjes voor stoelen midden in de zaal, de betere plekken. Of we daar belangstelling voor hebben; wel cash betalen. We willen wel, maar moeten dan eerst weer op zoek naar een pin automaat; de man belooft de kaartjes 10 minuten vast te houden.
Even later staan we weer binnen, en mogen we voordringen om de kaartjes te kopen. We hebben ze! De plannen voor zaterdagavond liggen in ieder geval vast – rij 11 stoelen 9 en 10.

Onderweg pikken we nog een paar caches mee, Vincent blijkt er een wonderbaarlijk gevoel voor te hebben en vindt de een na de ander. Als ik er één probeer blijkt die pas vindbaar na 5 uur ’s middags, wij waren er een stuk eerder, helaas voor mij.

’s Avonds wandelen we naar een buurt waar veel homo-leven is, Vincent heeft een restaurantje in die buurt uitgezocht en daar hebben we lekker gegeten. De bedoelde kroegentocht daarna viel een beetje tegen, veel kroegen vonden we niet, en als we er al een zagen dan werd er flink gerookt.
Het blijft bij een biertje in de Mango bar.

Het is traditie sinds 2005 dat we elk jaar rond kerst en/of jaarwisseling een tripje maken. Dit jaar staat Wenen op het programma – vandaag, tweede kerstdag, heen, in de nacht van zondag op maandag weer naar huis zodat we oudjaarsdag weer in Utrecht zijn.

We gaan dit keer met de trein. Om half negen stappen we op de trein in Utrecht Centraal en gaan in twee etappes naar de eindbestemming, we hebben een overstap in Frankfurt. De overstaptijd die we daar hebben is 12 minuten; als alles op tijd rijdt is dat geen probleem.

Maar dat is dus wel een probleem. De trein mag tussen Keulen en Frankfurt niet op volle snelheid rijden; dat merken we niet echt, er staat regelmatig 200 km/uur op de teller. Kennelijk kan hij nog sneller.

Vlak voor Frankfurt wordt omgeroepen dat we wat later zullen arriveren; de verwachting is wel dat onze aansluitende trein naar Wenen op ons zal wachten. Gelukkig. Maar de trein mag het station nog niet in, en na enkele minuten wordt omgeroepen dat de trein naar Wenen alsnog vertrokken is – zonder ons dus! Het wordt allemaal nog ingewikkelder want we zouden overstappen op Frankfurt Flughaven, maar de volgende trein naar Wenen stopt hier niet, we zullen naar Frankfurt Hauptbahnhof moeten. Als we vandaag al verder kunnen.

Eenmaal aangekomen op Frankfurt Flughaven zoeken we de informatie balie. De beste man achter de balie begrijpt uiteindelijk ons probleem en gaat op zijn gemak in de computer lopen spitten. Dat duurt even, óf de beste man is niet zo bedreven in computers, óf het systeem is gewoon zeer traag. Maar het lukt hem een en ander te vinden; de volgende trein naar Wenen komt om 14:15, met als gevolg dat onze totale vertraging op 120 minuten uit komt. En dat is precies genoeg om een schadevergoeding te kunnen krijgen: we krijgen 50% van de trip terug. De beste man neemt zijn tijd om de benodigde formulieren uit de computer en uit de printer te krijgen; met die papieren kunnen we bij de NS die 50% van de reissom terug krijgen (van de heenreis neem ik aan) zodra we weer terug zijn in Nederland.

De volgende trein naar Wenen vertrekt dus 14:15, maar dan wel van Frankfurt Hauptbahnhof. We kunnen met een soort boemeltje naar dat station toe, we hoeven daarvoor niks bij te betalen.
Op het Hauptbahnhof moeten we plassen; dat is een dure grap hier – 1 euro voor een plasje! Je kunt het plaskaartje daarna wel gebruiken om 50 cent korting te krijgen bij een aantal eettentjes; we nemen dan maar een Frankfurter worst, je moet toch wat als je in Frankfurt bent…

Verder verloopt de reis prima; om 9 uur ’s avonds rijden we het station Westbahnhof binnen in Wenen. Ons hotel MotelOne zit aan het station vast gebouwd, dus snel inchecken en weer naar buiten voor een hapje eten.
Het wordt een Wiener Schnitzel.

Als we naar bed gaan blijkt het hotel erg gehorig te zijn, we horen van alles op de gang. Hopen dat we desondanks goed kunnen slapen.